Met het heengaan van het laatste mannetje van de noordelijke witte neushoorn was ik toch even stil. De ene diersoort homo sapiens die een andere diersoort doet uitsterven. De wereld draait gewoon door, het is een berichtje op de vele websites, fotootje erbij van een eenzame neushoorn in een dierentuin. Social media zijn even hot. Ontstentenis of hype? De vraag van de interviewster op de radio aan een expert of we zonder kunnen, snijdt door mijn ziel. Verkeerde vraag.

30 miljoen jaar bestaat dit bijzonder dier, een periode die gelijk is aan 1 miljoen generaties mensen (die er in de huidige vorm niet eens waren overigens). De laatste generatie daarvan krijgt het voor elkaar om de soort van de aardbodem te laten verdwijnen. Door hebzucht en handel gedreven. In de oorverdovende verkiezingsretoriek van de laatste weken – veelal over mensen, over hun behoeften, over nog meer huizen en over de tsunami aan data die op ons afkomt, maar nauwelijks meer informatie oplevert, vormt dit bericht een eiland van stilte in mijn ziel.

Ik bedacht mij, als de tijd van de witte neushoorn op aarde gelijk gesteld zou worden aan de omtrek van de aarde, dan begint  het op de laatste 40 meter (de laatste generatie, 30 jaar) mis te gaan, wordt er gewaarschuwd en zijn er vele bezorgde berichten, maatregelen, onderzoeken, petities en beleidsplannen. De laatste meter gaat het helemaal mis. Hm. Ik zoek naar het woord wat mijn gevoel het beste beschrijft. ‘Respectloos’ komt toch het dichtst bij, denk ik. De aarde is vandaag de spiegel waarin de mensheid zichzelf ziet: een killer.