Het publieke domein kan worden beschouwd als het stedelijk canvas dat plaats biedt aan een samenspel van burgers, bedrijven, maatschappelijke organisaties, overheden en de omringende omgeving. Of ook als de dynamiek van rijk geschakeerde beelden en geluiden. 

De dynamiek van het publieke domein zou in ‘Composition VIII’ door Wassily Kandinsky in 1923 tot leven kunnen zijn gebracht. Hij was er in zijn wezen op gericht een abstracte taal te ontwikkelen die sterke emoties kon oproepen net zoals de muziek dat kon doen: “Form itself, even if completely abstract … has its own inner sound,” schreef hij.

Wasilly Kandinsky

Kandinsky was op zoek naar een universele harmonieleer in de visuele kunsten, dat aan de basis van elk werk zou moeten liggen. Een haast mystiek geloof dat werd versterkt door overtuigende innerlijke kracht van de schilder: “Color is the keyboard, the eyes are the hammers, the soul is the piano with many strings. The artist is the hand that plays, touching one key or another purposely, to cause vibrations in the soul.” (Kandinsky in Thornwillow republication)