Het autoritair (en eenzijdig) gedrag inzake tarieven van de Verenigde Staten maakt dat er met dit land niet meer te onderhandelen valt (Trudeau probeert Trump al twee weken aan de lijn te krijgen, maar het lukt hem niet (bron: New York Times)). Het is niet alleen ‘ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken’ maar ook het beledigen van waarden en normen, dat tot kunst is verheven. Ongekend, ongehoord en ongepast. Binnenkort is Europa aan de beurt. Lees verder “I am Canadian!”
Deze prachtige houtsnede zegt het voor mij allemaal. De zucht waaronder Amerika gebukt gaat krijgt nu ook vorm door de Environmental Protection Agency (EPA), opgericht door Nixon (misschien wel zijn enige echte goede besluit) aan te pakken (zie New York Times) Waar mogelijk ontmantelen en beleid en financiering stopzetten.
De bomen kraken. En dat is een indicator voor storm. Maar bomen zijn wijs, net als bossen en samenlevingen. Zij hebben intrinsieke weerstand omdat zij zijn wie ze zijn geworden door weer en wind en schade en schande.
Ik dacht: als de overheid of de politieke leiders niet willen, dan maar over een andere boeg: zelf als burger of bedrijf participeren (via stichtingen, verenigingen of coöperatieven) in grondaankoop voor natuurontwikkeling en ecologische landbouw. Deze houtsnede inspireert.
Dit schilderij is niet alleen een stille ode aan de resilience van de boom, maar ook aan de Terra incognita van de polaire gebieden van onze planeet.
De hoofdlijnen in het nieuws wijzen op niet alleen een definitief, althans voor hele lange tijd, vertrek uit de ijstijd, maar ook dat dit een mooie 🇩🇰 🇪🇺uitkijkpost zou zijn om de (vermeende) vijand goed in de gaten te houden. Dat zijn nu eens niet de Russen, maar de Amerikanen. 🧐
Fantastisch schilderij waarvan mijn achterkleinkinderen zullen zeggen: “Zag de wereld er toen zo uit?”
Door dit prachtige bos stroomt een riviertje. Of is het andersom, wordt dit prachtig riviertje omgeven door bos. Het is beide. Er is altijd die essentiële balans tussen bos en water. Van nature buffert het bos bij veel wateraanvoer en doseert bij weinig.
Ik ben er even naast gaan zitten om bij te komen van de wereldlijke hectiek van de afgelopen 10 dagen. Het reinigende geluid van kabbelend water dringt door mijn ziel. De unieke combinatie van bos en water is hier vol leven. De eerste scharrelende vogels zijn een voorzichtige voorbode van een veranderend tij. Het is nog winter, maar de wind fluistert een nieuw geluid…
Dit monumentale bosgezicht, ongeëvenaard door zijn schaal en ambitie, is gestart vroeg in Théodore Rousseau’s carrière. Het was bij zijn dood nog niet voltooid, ondanks de aansporing van Jean-François Millet en andere bevriende kunstenaars om het te voltooien en tentoon te stellen.
Naar verluidt was het Rousseau’s bedoeling om het effect na te bootsen van een zonsondergang die hij in december 1845 had gezien in Bas-Bréau, een deel van het bos van Fontainebleau.
De wirwar van bomen, ontdaan van gebladerte en doordrenkt met diepe kleuren, brengt een gevoel van ontzag voor de natuur over dat wordt versterkt door de aanwezigheid van twee boeren in het midden.
Het schilderij is een ode aan het bos omdat dit het netwerk toont dat het bosecosysteem in feite is.
Kruf Huyssons 