Het is het avontuurlijke dat in ons wordt losgemaakt als we onze tocht door het bos voortzetten. De ontdekking drijft ons. Spannend wordt het wel.
Maandag a.s. is zo’n dag die lijkt op dit schilderij. De ingang tot een erg donker deel van het bos. Wat staat ons te wachten? Wat komen wij tegen? Waar leidt het pad ons heen? En welke trollen, kobolten en andere snoeshanen komen wij tegen? Het bos en de natuur biedt veel metaforen met onze eigen gang en die met de samenleving.
De magie van het bos is groot als bundels van zonlicht tot de bosbodem reiken en ons pad verlichten. In mythen, sagen en gedichten zijn zij bezongen.
Mijn professor Roelof Oldeman verwoordde, op één van onze laatste tochten samen, het als volgt: “Het bos is een unieke bouwsteen in het imperium van de zon. Laten wij haar met rust laten. Zij is onderweg naar zichzelf. Zij zoekt haar ziel.”
Daar zaten wij dan, onder het kronendak. De zonnestralen verwarmden ons. Opgenomen in de magie van het bos en deel van het universum.
Een meesterwerk. De kleuren verbinden het bos via het oranje van de ondergaande zon, de groene magnetische haze met het blauw van de naderende sterrennacht.
Het verbindt ook het perspectief van alleen in het bos zijn met de stad, mijn stad, de samenleving, mijn leven in de verte. Ik sta nu hier. Er is dat gevoel van bestaan, van zijn, of tezamen van existentie én van geluk op deze koude winteravond. Ik denk terug aan mijn studietijd in het Zwarte Woud met soortgelijke momenten en de gedichten van Goethe in mijn binnenzak.
Het bos kan ons wezen wonderwel stutten en sterken. Het kan wonden helen, verdriet doen dragen en boosheid laten verdampen. Het kan ons onszelf doen herscheppen. O, het bos!
Ik koester dit kunstwerk.
Het is bijna een foto, maar nee, toch erg realistisch geschilderd. Shishkin laat ons zien hoe het wezen van het bos beetje bij beetje wordt aangetast. Boompje hier, boompje daar. Zo hebben de meeste primaire bossen op aarde het loodje gelegd. Het beeld oogt romantisch, maar is voor het bos een drama.
Als de samenleving op een bos lijkt, systemisch, het geen is, dan zijn vergelijkingen met het huidige politieke landschap snel gemaakt. Een schilderij als reminder van het belang van het grotere geheel, letterlijk. Biodiversiteit en resilience zijn een groot goed.
Kruf Huyssons 