Opnieuw achter de piano. Wat kan het publieke domein van stad en samenleving tot rust brengen… tot vrede, weg van de dynamiek en retoriek, weg van koppen en hoofdlijnen, van drones en mijnen? In elk geval de tonen van Bill Evans. Wat een linkerhand partij! Twee noten, gevolgd door twee akkoorden. Peace piece. Een mantra.
Een jaar later waren zij overigens ook onderdeel (opening Flamenco Sketches) van het meest beroemde jazz album ever, a Kind of Blue.
De akkoorden uit 1958 wijzen ons de weg, nog steeds. In elk geval mijn handen én hart. Dank, Bill.
Kruf Huyssons 