Auteur: Jack P. Kruf

Geplaatst op

‘Rye’, last remains of a forest

From the perspective of the forest A Rye Field by Ivan Shishkin evokes an ambiguous feeling. This is a great work of art, that in the first place. It contains artistically beauty, power and mystery in one.

The powerful pines and the endless fields of golden corn give the viewer a colour palette, detail and dimension with a great realistic and an almost 3-dimensional experience. As if one is on the place of action, 142 years back in time, somewhere in a vast Russian landscape, in another time and in another life.

The second mind comes in though, that from forest and true ecological perspective. As if I was the forest, speaking out. Was this painting an early warning that humans were aiming and heading to took all of the land, for rhymes and reasons, and destroy the sheer beauty of the forest ecosystem and all lives within it? Sure it was.

This painting really evokes two moods: that of romantic view and sheer beauty of composition, colour and craftsmanship and that of great loss at the same time.

Strange what history can do with perception and judgement. At least mine. The message of ‘Rye’ is more actual than ever. This painting should be a constant reminder of our not sustainable and therefor simplistic way of thinking. We can do better than this.

Bibliography 

Shishkin, Ivan (1878) Rye [Oil on canvas]. Moscow: The Tretyakov Gallery.

Geplaatst op

De wijze wolken

Kruf, J.P. (2020). De wijze wolken.

De wolken zijn wijs, in velerlei opzicht. Zij wijzen ons vaak de weg, deze Nederlandse bergen (Dutch mountains). Bezongen in vele liederen en hymnen, zoals door Joni Mitchell: ‘it’s clouds illusions I recall’. Op de rug in de duinen. Wat is er mooier dan dit perspectief met rust en reflectie?

Geplaatst op

Een persoonlijke aansporing door David

Gisteren heb ik de documentaire A Life On Our Planet bekeken. Heldere taal van David Attenborough: “We must act.” De basis ligt bij ons als consument, kiezer, klant, inwoner. Het is aan ons.

Nu de handvatten van verankering vinden in bestuurlijke collegeprogramma’s en contracten. Er is nog steeds het gevoel van chronische onderschatting. In de gemeentehuizen en in de Tweede Kamer is er nog geen spoor van urgentie. Wij zijn met andere dingen bezig. De krantenkoppen zijn er ‘stille’ getuigen van.

Het lijkt erop dat filmmaker Attenborough met zijn statement de mediator is geworden tussen de mens en de natuur. Niet de politiek, niet de industrie, niet de banken, niet de overheid, maar David himself.

Ik heb het koraalrif – als kraamkamer van de zee -, als een permanente reminder boven ons bed gehangen. De bescherming ervan moet echt eerst, er is geen andere weg. Hier begint alle leven. Dit kan alleen door een radicale verandering, omslag en overtuiging. Nu toch maar eens een persoonlijke plan maken hoe het anders moet. David heeft mij aangespoord nu toch echt in actie te komen.

Geplaatst op

Het pad

Kruf, J.P. (2018). Het pad. Posbank.

In een tijd van grote dynamiek, waarin wij thans leven, lijkt het vinden van het eigen pad tevens dé tocht die wij moeten afleggen. Een pad van ontdekking naar de natuur, ook onze natuur, en vooral gebaseerd op de eigen waarneming en reflectie. Dit pittoresk plaatje, geschoten op de Posbank, past in de inspiratie van dit boek. Aan de horizon schijnt de zon. Een beeld uit de romantiek. 

Dit moment was aanleiding voor herlezing van de Filosofie van het landschap van cultuurfilosoof Ton Lemaire  (1970). Het heeft mij mede gevormd in het begrijpen hoe natuur en landschap om ons heen liggen, ook door de tijd heen.

Geplaatst op

Horizon

Kruf, J.P. (2015). Horizon.

Wij leven in een tijd, zo bedacht ik mij, waar de horizon wederom belangrijk wordt. Een renaissance van de einder, waar het leven is zoals wij dat ons voelen en bedenken. Varend met de veerpontjes door Nederland, de grote rivieren kruisend, weg van de gebaande paden, de virussen, het klimaat en de strakke kerven van social media. Weer terug in het landschap. Thuis. Met Marsman in de ziel.

Herinnering aan Holland

Denkend aan Holland
zie ik breede rivieren
traag door oneindig
laagland gaan,
rijen ondenkbaar
ijle populieren
als hooge pluimen
aan den einder staan;
en in de geweldige
ruimte verzonken
de boerderijen
verspreid door het land,
boomgroepen, dorpen,
geknotte torens,
kerken en olmen
in een grootsch verband.
de lucht hangt er laag
en de zon wordt er langzaam
in grijze veelkleurige
dampen gesmoord,
en in alle gewesten
wordt de stem van het water
met zijn eeuwige rampen
gevreesd en gehoord.

Hendrik Marsman, 1936.

Na een verkiezing georganiseerd door Poetry International en de Wereldomroep in 1999 uitgeroepen tot ‘Gedicht van de eeuw’.

Memory of Holland

Thinking of Holland
I picture broad rivers
meandering through
unending lowland:
rows of incredibly
lanky poplars, huge
plumes that linger
at the edge of the world;
in the astounding
distance small-holdings
that recede into space
throughout the country;
clumps of trees, town-lands,
stumpy towers, churches
and elms that contribute
to the grand design;
a low sky, and the sun
smothering slowly in mists, pearl-gray,
mother-of-pearl;
and in every county
the water ’s warning
of more catastrophes
heard and heeded.

Translated by Irish poet Michael Longley.