Het autoritair (en eenzijdig) gedrag inzake tarieven van de Verenigde Staten maakt dat er met dit land niet meer te onderhandelen valt (Trudeau probeert Trump al twee weken aan de lijn te krijgen, maar het lukt hem niet (bron: New York Times)). Het is niet alleen ‘ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken’ maar ook het beledigen van waarden en normen, dat tot kunst is verheven. Ongekend, ongehoord en ongepast. Binnenkort is Europa aan de beurt. Lees verder “I am Canadian!”
Baloe en Mowgli in The Jungle Book door Disney. Wat een relatie was dat, de vriendschap tussen beer en mens in het ongerepte tropisch regenwoud. Ik wil terug naar dit moment, dat ik 10 dagen alleen was in het Zwarte Woud en sliep onder de machtige (55 meter hoge) zilversparren (Abies alba).
Één werd ik met de natuur, het (bos) voelde als thuis, werd me eigen en ik ervoer mijzelf onderdeel van een groter geheel. Een iconisch beeld, zielsniveau. Ik wens u allen deze ervaring.
Jane Goodall verwoordde dit gevoel perfect: “From my perspective, I absolutely believe in a greater spiritual power, far greater than I am, from which I have derived strength in moments of sadness or fear. That’s what I believe, and it was very, very strong in the forest.”
One of the crucial skills of public leaders and managers is to be able to get the bigger picture of society and, from there, to connect things and act accordingly. Mayors and city managers, among others, must focus on the bigger picture, while aldermen and directors have their specific discipline, craftsmanship and portfolio. Overview and content go hand in hand, both complementary pieces of the puzzle of public governance. Zooming out is a form of art necessary to understand the city as an ecosystem. For this art, Alexander von Humboldt and Roelof A.A. Oldeman have been of great inspiration. They say the ability to zoom out is essential for true knowledge. Two quotes.
Naturalist, explorer and geographer Alexander von Humboldt (1856) concluded that zooming out leads to more overview and allows interconnecting things (and even sciences). Von Humboldt gave guidance on the relationship between ecosystems and abiotic factors. He came to this fascinating conclusion in Cosmos, actually revolutionary for that time.
“Physical geography…, elevated to a higher point of view, … embraces the sphere of organic life…”. – Von Humboldt (1856).
The atlas by Berghaus (1945) gives more insight into the range and character of connections. This atlas was used to illustrate Alexander von Humboldt’s Cosmos. The latest saw the connection between life in the ecosystems and soil, water, energy and climate constraints. Nobody before him had done this. Also, in cities, these connections between in fact habitats and communities are all over the place. So we can learn here from the discoveries of Von Humboldt.
“The principle impulse by which I was directed was the earnest endeavour to comprehend the phenomena of physical objects in their general connection, and to represent nature as one great whole, moved and animated by internal forces. Without an earnest striving to attain to a knowledge of special branches of study, all attempts to give a grand and general view of the universe would be nothing more than vain illusion.” – Von Humboldt (1856)
The connection between sciences seems to be necessary to find the real answers. It is about sharpening one’s view from different angles and principles. Oldeman et al. (1990) underlined the need for such a holistic approach to diagnosis in cross-border studies of forests. He always encouraged the necessity to cross the universities and faculties so heavily guarded boundaries within the fragmented landscape of sciences. For most of the city challenges, the process of policymaking and service delivery must be based on a cross-border view to come to well-founded decisions.
“The group that was responsible for the forest components theme decided to accelerate the process by starting an ambitious project, the writing of a common book. There is no way in which cooperation can be stimulated better, but this way has to be learned and practised too. The result is now before you. The book is not yet ideal in our opinion because it still contains too many traces of the old University tradition of researchers working, each apart, on such narrow subjects as they know best.
Von Humboldt and Oldeman are inspiring in this cross-scientific and pluridisciplinary discovery. Zooming out is crucial to get the picture. For finding the tone a systematic process of zooming in and out is necessary. Proper and sharp observation is in the heart of this all.
Bibliography
Berghaus, H. (1945) Physikalischer Atlas. Gotha: Verlag von Justus Perthes.
Buttimer, A. (2012) Alexander von Humboldt and planet Earth’s green mantle. European Journal of Geography. https://cybergeo.revues.org/25478
Humboldt, Alexander von (1856) Cosmos: A Sketch of a Physical Description of the Universe, Volume 1. New York: Harper & Brothers Publishers. 406 pp.
Oldeman, R., Schmidt, P. and Arnolds, E. (1990) Forest components. Wageningen: Aricultural University, 111 pp.
Jack Kruf | juni 2016
In dit essay beschouw ik het vluchtelingenvraagstuk, thema in dit magazine, vanuit waarde- en risicoperspectief. Vanuit dat perspectief komt ik tot een aantal overdenkingen. Het vluchtelingenvraagstuk gaat over onze bereidheid en capaciteit om vluchtelingen te willen en te kunnen opvangen en in te passen in onze samenleving. Het beroert ons.
De dynamiek is groot. Ons democratisch stelsel piept en kraakt. De samenleving spreekt zich uit over de letterlijke en figuurlijke grenzen. Dat is ook een politiek-bestuurlijk vraagstuk. De publieke waarde ‘balans en cohesie in de samenleving’ komt onder druk met de grote instroom. Politici en bestuurders spreken over publieke risico’s en hoe we het anders moeten doen.
Waarden en risico’s
Mark Moore definieert publieke waarde als ‘de waarde die de overheid creëert door zijn burgers en die burgers waarderen’. Deze soort waarden zijn niet alleen verankerd in de Nederlandse grondwet, maar bijvoorbeeld ook in de Geneefse conventies, de Rechten van de Mens en de Four freedoms van Roosevelt. De internationaal geaccepteerde ISO-definitie van risico is ‘het effect van onzekerheid op doelbereiking’ (lees: waarde).
Hier ligt het verband. Publieke risico’s zijn verbonden met publieke waarden. Afwijkingen van (publieke) waarden worden geduid als de risico’s. In dit geval zou je kunnen zeggen: menselijke ontwaarding in brede zin en sociaal-maatschappelijke instabiliteit c.q. ontwrichting. Risicomanagement bij ons thema is daarmee gericht op het borgen van de achterliggende waarden. En dat gaat weer over de kwaliteit van de opvang, de zorg voor de medemens, korte procedures en het aanpakken van de bron van de migratie.
WEForum
In het wereldwijde discours over het identificeren van maatschappelijke ‘risico’s’ plaatst het World Economic Forum ‘grootschalige onvrijwillige migratie, veroorzaakt door conflicten, rampen, milieu of economische redenen’ in de top 5. Vluchtelingenvraagstukken richten zich op de lange termijn, omdat het hoog gecorreleerd is aan internationale conflicten tussen landen, verval van staten, klimaatverandering en watercrises. Het lijkt er een beetje op dat we in een nieuwe periode van grote volksverhuizingen (de vorige was tussen 400 en 1000 na Chr.) terecht zijn gekomen. Het vraagstuk van ‘de vluchteling’ krijgt volgens het forum een structureel karakter. It is here to stay… En dat levert structurele risico’s op.
Drivers van risico’s
Overdenkingen
Als we waardengedreven handelen van overheden centraal zouden stellen, in combinatie met goed risicomanagement, zou idealiter de rest vanzelf moeten gaan. Risicomanagement is in dit vraagstuk werken vanuit ‘de bedoeling’, gericht op menswaardigheid, respect en balans in samenleving. Dit vraagt om bestuurlijk leiderschap en professioneel management bij vooral gemeenten, als ‘eerste overheid’. Bestuurders, managers en ook hulpverleners zijn daarbij in feite de risicomanagers in de eerste lijn. Zij staan voor fatsoenlijk gastheerschap in procedure, menselijke opvang en begeleiding van vluchtelingen en optimale communicatie met en transparantie naar de samenleving.
Het vraagt van ons misschien ook om nog een stapje verder te denken, vanuit onze eigen geschiedenis. Zelf waren immers vele van onze later succesvolle voorouders ooit ook vluchteling. Nieuw bloed in de Nederlandse maatschappij betekent ook nieuwe kansen voor ons als opvangende samenleving; met impulsen voor de economie door toename van de vraag, instromende kennis en toename van internationale contacten. Dat past in de traditie van ons handelsgeest-DNA. Als we uitgaan van de mens in al zijn waardigheid moeten we in staat zijn de risico’s van migratie te managen…
Bibliografie
Kruf, J.P. (2016) ‘Over publieke waarden en risico’s: Een andere kijk op het vluchtelingenvraagstuk’. WagenaarHoes Magazine, nummer 32.
Lees WagenaarHoes magazine 32 Een samenleving in verwarring?
De ochtend van deze dag zag er zo uit zoals op de foto hierboven. Grijs, de storm was gaan ‘liggen’ tot windkracht 8/9, erg lage gevoelstemperatuur, een waterig zonnetje, jagende wolken. Mijn vader stond nu op het land van zijn voorvaderen. Zij hadden hier gewoond en geleefd, in deze polder, de Auvergnepolder in Halsteren. Een polder als monument.
Het water was die nacht 5 meter hoog over de polder gestroomd en huizen en levens van mensen en dieren genomen. Nu staat hij hier op deze ochtend voor een eindeloze zee, met een sloep om uit te varen op zoek naar overlevenden. In de nacht is hij met anderen druk geweest om te doen wat mogelijk was.
Ik was toen nog niet geboren, maar weet door zijn verhalen dat in die nacht het grote verlies zich voordeed. Als onderdeel van het team dat de hele nacht in de weer was om te helpen. Er waren geen telefoons om te waarschuwen. Lopen naar de huizen (“door het water, tot aan de enkels, even later tot aan de knieën, en plots tot aan je middel”, “het water kwam snel, we moésten terug”), roepen, op deuren bonzen, “wakker worden, de dijken zijn doorgebroken!”.
Bij een aantal dorpsgenoten waren de redders op tijd, maar bij vele tientallen niet. Er is het drama in de nacht waarbij een deel van een gezin aan de ziedende storm en de zee moest worden gelaten. Er niet bij kunnen komen. “Windkracht 12 en ijskoud was het… Het was nog maar 50 meter… en daar kwam de golf.” Andere redders verloren het leven. Of moesten mensen loslaten omdat hun krachten op waren.
Ik word hier altijd weer stil van. Heel stil. De dorpen Halsteren en Lepelstraat, waar ik ben opgegroeid, hebben het grote verlies van de vele dorpsgenoten moedig gedragen. Vele jaren in stilte, voor zichzelf, achter de deuren en gordijnen. Bij de herdenking in 2003 kwamen collectief de tranen. De emoties kwamen los. Een trauma kreeg ruimte voor gezamenlijke verwerking, er ontstond een platform.
Nog steeds draagt mijn dorp dit verlies. Nog steeds vloeien er tranen. Samen erover praten helpt, een luisterend oor bieden ook, een schouder bieden. En als ik bij de herdenking ben, bij de fototentoonstelling in Halsteren, dan ben ik nergens meer thuis. Ik ben dan ook weer dicht bij mijn vader omdat zij die hem kenden over hem praten alsof het gisteren was, omdat ik hem weer zie op de foto’s en ik voel dat hij er was, die nacht, die dagen die volgden, 60 jaar geleden.
____
Foto boven: mijn vader (met witte pet van ANWB, wegenwachter van het eerste uur) met collega bij de sloep van de gemeente Roosendaal.
Kruf Huyssons 