Het is lente. Een nieuw begin, zou Herman Gorter gezegd kunnen hebben. Ik luister naar muziek van Igor Stravinsky, zijn Le Sacre du Printemps (De Lentewijding, 1913) om preciezer te zijn. Elke lente luister ik ernaar. Het wordt elk jaar mooier en dieper. De muziek voert me mee naar de diepere lagen van de natuur. Ik wordt ondergedompeld, zelfs bijna onderdeel van dit jaargetijde. Het is alsof ik de lente steeds beter begin te begrijpen. Nu pas…
Het geldt als één van de meest revolutionaire werken van de 20e eeuw. De kracht van de ontwaking van de natuur kan niet beter worden uitgedrukt, zeker op 3′ 34″. De première vond plaats op 29 mei 1913 in het Théâtre des Champs-Élysées te Parijs. De zaal dacht: “Wat is dit?”.
Opnieuw achter de piano. Wat kan het publieke domein van stad en samenleving tot rust brengen… tot vrede, weg van de dynamiek en retoriek, weg van koppen en hoofdlijnen, van drones en mijnen? In elk geval de tonen van Bill Evans. Wat een linkerhand partij! Twee noten, gevolgd door twee akkoorden. Peace piece. Een mantra.
Een jaar later waren zij overigens ook onderdeel (opening Flamenco Sketches) van het meest beroemde jazz album ever, a Kind of Blue.
De akkoorden uit 1958 wijzen ons de weg, nog steeds. In elk geval mijn handen én hart. Dank, Bill.
Daar ben je, Sebas. Ik ontmoet je voor het eerst vandaag, maandag 13 juli 2020. In de vroege ochtend, bij het krieken van de dag, ben jij op de wereld gekomen. Ik houd je in mijn armen. Stil, zonder woorden, met tranen. Jij, lief klein wonder. De Ouverture van de Water Music van Georg Friedrich Händel danst door mijn hoofd. De statige aanzet en later de prachtig dansende kracht zegt alles. Dit ben jij. Welkom, Sebas. Een ode aan jou.
Anonymus, Couperin [Oil on canvas]. Château de Versailles. Paris.
Reading the Global Risks Report 2020 of the World Economic Forum last week and quietly listening to all the presentations, I went back to my trusted base, platform, home… the piano, with François Couperin. On this late winter afternoon I imagined that my left hand played the system world and my right the living world. Les ombres errantes is actually as it should be.
With this architectural masterpiece in mind we should go back to the drawing table and redesign how we, the world, manage ourselves to a new harmony, with full respect for all other species and natural ecosystems from which we developed. Mother Earth, our root system.
Børge Brende, President, World Economic Forum: ”On the environment, we note with grave concern the consequences of continued environmental degradation, including the record pace of species decline. Respondents to our Global Risks Perception Survey are also sounding the alarm, ranking climate change and related environmental issues as the top five risks in terms of likelihood—the first time in the survey’s history that one category has occupied all five of the top spots.”
How can we forget? We can not continue this way! The report has a huge impact on me, that I know. François gives me a moment of relaxation, and by this of inspiration to rethink, to reflect, to re-prepare, to re-energize, to re-create, to re-select, to re-elect and to re-mark. Left and right hand as one, connecting ratio and creativity. Back to the drawing table.
Net nieuw op de wereld. Sam. Ik ontmoet je voor het eerst op Oudejaarsavond 2018. Woorden komen niet, tranen wel en de Gigue van de Partita in D minor for solo violin (BWV 1004) van Johann Sebastian Bach danst door mijn hoofd. Deze muziek komt het dichtst in de buurt van mijn gevoel voor jou, mooie nieuw leven. Je bent een wonder. Welkom, lieve Sam. Een ode.
Kruf Huyssons 