Daar ben je, Sebas. Ik ontmoet je voor het eerst vandaag, maandag 13 juli 2020. In de vroege ochtend, bij het krieken van de dag, ben jij op de wereld gekomen. Ik houd je in mijn armen. Stil, zonder woorden, met tranen. Jij, lief klein wonder. De Ouverture van de Water Music van Georg Friedrich Händel danst door mijn hoofd. De statige aanzet en later de prachtig dansende kracht zegt alles. Dit ben jij. Welkom, Sebas. Een ode aan jou.
George Floyd en sociale corrosie
Welnu, ik dacht dat dit de eerste zou kunnen zijn van een set coachingskaarten voor publieke en politieke leiders om nader de diagnose te stellen wat er in de samenleving gebeurt. De dood van George Floyd toont zich als een pars pro toto voor racisme op wereldschaal. Het kan worden beschouwd als een vorm van sociale corrosie. Immers de toedracht van zijn dood verbindt de individuele politieman, met zijn teamgenoten die erbij waren, met zijn directe baas, met de baas van de baas, met de politie als bedrijf, met hun bestuurders, met de president van de Verenigde Staten, met het systeem en uiteindelijk met onszelf. Pars pro toto als begrip kan niet beter worden uitgelegd.
Het is een persoonlijke associatie van mij hoe het leven in steden wordt gedomineerd door demonstraties van mensen die vragen om liefde, gelijkheid en rechtvaardigheid. De stad – daar waar het weefsel van de samenleving zich toont – leeft en spreekt luid en duidelijk. Hun leiderschap staat op het spel en wanneer dit gebeurt. Een kantelpunt lijken wij te nader. Jimmy Carter raakt hier de essentie van: “We hebben een regering nodig die zo goed is als haar mensen (red. in de samenleving, de burger).” Een ontkoppeling van goed leiderschap lijkt zich aan te dienen, het mechanisme van corrosie lijkt in werking te treden.
Leiderschap in reflectie
Leiderschap wordt na elke crisis opnieuw gedefinieerd. Er zijn allerlei gedachten en bespiegelingen over wat er precies is gebeurd en nog steeds gebeurt. Was Covid-19 een witte zwaan? Was het een zwarte zwaan? Wat had de rol van de C-Suite en van het publieke bestuur kunnen of moeten zijn? Schoten zij tekort? Hadden zij het kunnen weten? Wisten zij van de dreiging? De vragen en de antwoorden zijn talrijk. Honderden artikelen vinden dagelijks hun weg naar de media, social of niet.
Het is interessant, die vele reflecties over leiderschap in tijden van crisis. De bestuurlijke wetenschappen zoeken meer dan ooit wat goed leiderschap is, naar wat het zeker niet is of wat het had of zou moeten zijn. Wat zegt het huidig leiderschap over waar wij staan als samenleving. Zoals ecologen weten waarom madeliefjes bloeien en wat hun plek in het bosecosysteem is, zo willen bestuurskundigen weten hoe leiderschap (een bloem is een mooie metafoor) verbonden kan met de staat van de samenleving.
Wat leert deze crisis ons op dit punt? Hoe staat het eigenlijk met de natuurlijke selectie van onze leiders nu de omstandigheden in het grote bos veranderd zijn en nog gaan veranderingen? Zo’n zeperd als Covid-19 kunnen wij ons niet nog eens permitteren. En u weet met mij, wat op ons bordje ligt, wat komen gaat. Met het Global Risks Report 2020 voor ons, de Sustainable Development Goals in de achterzak en de Grondwet in de hand, is het zaak nog wat dieper te graven op het aspect van leiderschap. Is wijs. Is noodzaak. Leiderschap is in volle reflectie. Een nieuwe lente vraagt om een nieuw geluid.
The Lonely City: Adventures in the art of being alone.
What does it mean to be lonely? How do we live, if we’re not intimately engaged with another human being? How do we connect with other people? Does technology draw us closer together or trap us behind screens?
“Loneliness, I began to realise, was a populated place: a city in itself. And when one inhabits a city, even a city as rigorously and logically constructed as Manhattan, one starts by getting lost”
When Olivia Laing moved to New York City in her mid-thirties, she found herself inhabiting loneliness on a daily basis. Fascinated by this most shameful of experiences, she began to explore the lonely city by way of art. Moving fluidly between works and lives – from Hopper’s Nighthawks to Warhol’s Time Capsules, from Henry Darger’s hoarding to David Wojnarowicz’s AIDS activism – Laing conducts an electric, dazzling investigation into what it means to be alone.
“Loneliness is personal, and it is also political. Loneliness is collective; it is a city. As to how to inhabit it, there are no rules and nor is there any need to feel shame, only to remember that the pursuit of individual happiness does not trump or excuse our obligations to each another. We are in this together, this accumulation of scars, this world of objects, this physical and temporary heaven that so often takes on the countenance of hell. What matters is kindness; what matters is solidarity. What matters is staying alert, staying open, because if we know anything from what has gone before us, it is that the time for feeling will not last.”
About the feeling many of us will know or recognise, that of being the individual, the citizen or the inhabitant, and seeking connection with the city, with that larger Ecosystem City®, Laing formulates precise:
“Imagine standing by a window at night, on the sixth or seventeenth or forty-third floor of a building. The city reveals itself as a set of cells, a hundred thousand windows, some darkened and some flooded with green or white or golden light. Inside, strangers swim to and fro, attending to the business of their private hours. You can see them, but you can’t reach them, and so this commonplace urban phenomenon, available in any city of the world on any night, conveys to even the most social a tremor of loneliness, its uneasy combination of separation and exposure.”
Humane, provocative and moving, The Lonely City is a celebration of a strange and lovely state, adrift from the larger continent of human experience, but intrinsic to the very act of being alive. Read more at Canongate Books.
Bibliography
Laing, Olivia (2016) The Lonely City: Adventures in the heart of being alone. Edinburgh: Canongate Books Ltd.
Rise of the DEO: Leadership by design
“This book identifies and explores the qualities of a new breed of leaders. The book lays out–graphically and through example–how DEO’s run their companies and why this approach makes sense today. We help readers identify skills in themselves and their colleagues, and we guide them in using these skills to build, revive, or reinvent the next generation of great companies and organizations. Leaders who understand the transformative power of design and embrace its traits and tenets can command in times of change. We call these leaders DEO’s and they are our new heroes.”
– Maria Giudice and Christopher Ireland.
Giudice and Ireland bring forward six characteristics of a DEO, which are brought forward many times in books of leadership but in this book placed in a new surprising context. DEO’s are:
-
- Change agents: not troubled by change.
- Socially Intelligent: high social intelligence.
- System thinkers: systems thinkers who understand the interconnectedness of their world.
- Intuitive: highly intuitive, either by nature or through experience.
- Risk takers: embrace risk as an inherent part of life and a key ingredient of creativity.
- GSD: “gets shit done.” (i.e. they make things happen).
“Businesses and governments have discovered the power of a creative mind to effect change and produce value. Experts note that CEO’s who possess a design sensibility—or trust others who do—are best suited to thrive in a changing world. Yet not until Rise of the DEO has anyone captured the true potential of a design-oriented thinker at the highest level of an organization. Maria Giudice and Christopher Ireland have written a seminal work that will transform the role of the designer and the pace of innovation. This book is a must read.”
– Richard Grefé, executive director of AIGA.
Listen to an interview (by Debbie Millman) with Maria Giudice or at Women talk design.
Bibliography
Giudice, M. and C. Ireland (2013) Rise of the DEO: Leadership by Design (Voices That Matter).
Kruf Huyssons 