Welnu, ik dacht dat dit de eerste zou kunnen zijn van een set coachingskaarten voor publieke en politieke leiders om nader de diagnose te stellen wat er in de samenleving gebeurt. De dood van George Floyd toont zich als een pars pro toto voor racisme op wereldschaal. Het kan worden beschouwd als een vorm van sociale corrosie. Immers de toedracht van zijn dood verbindt de individuele politieman, met zijn teamgenoten die erbij waren, met zijn directe baas, met de baas van de baas, met de politie als bedrijf, met hun bestuurders, met de president van de Verenigde Staten, met het systeem en uiteindelijk met onszelf. Pars pro toto als begrip kan niet beter worden uitgelegd.

Het is een persoonlijke associatie van mij hoe het leven in steden wordt gedomineerd door demonstraties van mensen die vragen om liefde, gelijkheid en rechtvaardigheid. De stad – daar waar het weefsel van de samenleving zich toont – leeft en spreekt luid en duidelijk. Hun leiderschap staat op het spel en wanneer dit gebeurt. Een kantelpunt lijken wij te nader. Jimmy Carter raakt hier de essentie van: “We hebben een regering nodig die zo goed is als haar mensen (red. in de samenleving, de burger).” Een ontkoppeling van goed leiderschap lijkt zich aan te dienen, het mechanisme van corrosie lijkt in werking te treden.