Birches in Storm

‘Birches in Storm’ door Paul Oscar Droege (1930)

Deze prachtige houtsnede zegt het voor mij allemaal. De zucht waaronder Amerika gebukt gaat krijgt nu ook vorm door de Environmental Protection Agency (EPA), opgericht door Nixon (misschien wel zijn enige echte goede besluit) aan te pakken (zie New York Times) Waar mogelijk ontmantelen en beleid en financiering stopzetten.

De bomen kraken. En dat is een indicator voor storm. Maar bomen zijn wijs, net als bossen en samenlevingen. Zij hebben intrinsieke weerstand omdat zij zijn wie ze zijn geworden door weer en wind en schade en schande.

Ik dacht: als de overheid of de politieke leiders niet willen, dan maar over een andere boeg: zelf als burger of bedrijf participeren (via stichtingen, verenigingen of coöperatieven) in grondaankoop voor natuurontwikkeling en ecologische landbouw. Deze houtsnede inspireert.

River

‘River’ door Frits Thaulow (1886)

Door dit prachtige bos stroomt een riviertje. Of is het andersom, wordt dit prachtig riviertje omgeven door bos. Het is beide. Er is altijd die essentiële balans tussen bos en water. Van nature buffert het bos bij veel wateraanvoer en doseert bij weinig.

Ik ben er even naast gaan zitten om bij te komen van de wereldlijke hectiek van de afgelopen 10 dagen. Het reinigende geluid van kabbelend water dringt door mijn ziel. De unieke combinatie van bos en water is hier vol leven. De eerste scharrelende vogels zijn een voorzichtige voorbode van een veranderend tij. Het is nog winter, maar de wind fluistert een nieuw geluid…

 

The Forest in Winter at Sunset

‘The Forest in Winter at Sunset’ door Théodore Rousseau (gemaakt tussen 1846–1867)

Dit monumentale bosgezicht, ongeëvenaard door zijn schaal en ambitie, is gestart vroeg in Théodore Rousseau’s carrière. Het was bij zijn dood nog niet voltooid, ondanks de aansporing van Jean-François Millet en andere bevriende kunstenaars om het te voltooien en tentoon te stellen.

Naar verluidt was het Rousseau’s bedoeling om het effect na te bootsen van een zonsondergang die hij in december 1845 had gezien in Bas-Bréau, een deel van het bos van Fontainebleau.

De wirwar van bomen, ontdaan van gebladerte en doordrenkt met diepe kleuren, brengt een gevoel van ontzag voor de natuur over dat wordt versterkt door de aanwezigheid van twee boeren in het midden.

Het schilderij is een ode aan het bos omdat dit het netwerk toont dat het bosecosysteem in feite is.

Woodcutter in the Forest

‘Woodcutter in the Forest’ door Jean Francois Millet (ca. 1850/52)

‘Woodcutter in the Forest’ door Jean François Millet (1850/52 geschilderd). Realistisch, de School van Barbizon. Een meester in het vangen van expressies.

Millet legde 175 jaar geleden de houtakker en zijn kornuiten meesterlijk vast. Lijfelijk. Met de mystiek van het bos op de achtergrond nog voelbaar, is het vooral de open wond aan de boom, die zo direct zichtbaar is. Confronterend. Dit doet pijn. Millet was ter plekke.

De vergelijking is er met de nieuwe Amerikaanse president die eergisteren werd geinaugureerd en die nu de bijl zet aan de wortel van samenleving en democratie, dit met de meest curieuze en inhumane besluiten. Dit schilderij is een reminder hoe het zal gaan.

Bear in the Birches

‘Bear in the Birches’ door Charley Harper

Soms kom je een beer op je pad tegen, zwervend op zoek naar voedsel. Hij kijkt waar nog wat te vinden is in het winterse bos. Een beer die door het berkenwoud aan het rondscharrelen is om te zien of er iets van zijn gading te vinden is. Bijzonder moment om dit mee te maken.

Welnu, gisteren is er één aan het rondscharrelen gegaan, Panama, Canada, Groenland… Wat een moment. Wel oppassen, want hongerige beren kunnen gevaarlijk zijn!

Een klasse-ontwerp van Charley Harper. De schakering is er één van camouflage.