Inmiddels zijn wij na de ontdekking van de eerste wolf – terug in Nederland! – enkele jaren geleden, volop in discussie geraakt hoe om te gaan met het dier dat wij als nomaden al zo vreesde. Het hele systeem van overheid en belangenorganisaties is in werking getreden om de wolf of te reguleren of juist zijn vrijheid te laten.

Ik haal toch even terug mijn bericht van 7 maart 2015, toen het nieuws van de ontdekking door Lieke alle krantenkoppen haalde.

De wolf staat aan de top van het ecosysteem, weten wij. Hij maakt het compleet. Hij is terug. In Drenthe. Zowaar geschiedschrijving na 150 jaar afwezigheid. De waarneming vanochtend door Lieke, is eigenlijk een puur moment.

Er is blijheid bij de ecologen dat de top van het ecosysteem is teruggekeerd ‘op het nest’. Maar goed de jagers zullen daar anders over denken, laat staan de agrariërs. Velen zullen volgen met een standpunt. De wolf wordt een politiek item, hoe dan ook. Maar nu nog niet.

Dit moment, vandaag, is er één van puurheid. Er is iets ‘oers’ terug Nederland . De wolf is niet alleen een sprookjesfiguur maar een ware metafoor van wildernis. Hij spreekt tot onze verbeelding om zijn waarneming en kracht. En wij weten ook dat alle honden, onze huisdiervrienden, ervan afstammen, hoe klein ook. De wolf staat aan de basis. Hij is de oer-hond.

De euforie van de waarneming is nu nog ontdaan van incidenten, van schade aan veestapel of erger mensen, van economische benadeling, van politieke vragen, raadsdebatten, nieuwe wet- en regelgeving en vele beleidsplannen. Van datgene dat ons Nederlanders zo typeert: het willen beheersen, inkaderen en controleren.

Ik geniet nog even van de spontane kreet van Lieke, toen zij de eerst wolf waarnam: “Kijk papa, daar loopt een wolf!”. Hoe mooi kan het zijn.