1947. A picture. Two honest people. A man and a woman. Poor or rich. Happy, I know, in a simple house, summer evening, a water well and some ground behind the house, with a fruit tree, some vegetables and a pig.

As if I can still feel them and – when I close my eyes – hear their soft and fragile words. Or is this imagination? One of my first memories is that I was at his site, when he was in his last days. I was five years old.

They are my great-grandparents. Here I come from. This is my homeland. I take a seat along them. May I use the time machine of Professor Barabas, please? There is this feeling coming in to keep simple, humble and honest. Always.

Jack Kruf. 

Politiek

Nog eens terugdenkend aan het hele debat over de dividendbelasting. Eigenlijk niet in woorden uit te drukken hoe politiek werkt. Het is een eigen bedrijf. En werkt los van het democratisch gevoel wat burgers iedere keer weer willen ervaren als zij naar de stembus zijn gegaan. Dit is mijn beeld: ik als burger (Terra Cotta*) in mijn rol als  kiezer (pion) voelde mij als Bambi, verlaten in het grote bos van de democratie. Er zijn van die dagen, dat het zo kan voelen.

Memo’s?

Het moment dat een regering en de Tweede Kamer spreken over het wel of niet bestaan van memo’s, die volgens sommige deskundigen onvoldoende of niet gedegen zijn onderbouwd, die wel of niet gezien zouden zijn door onderhandelaars voor een nieuwe regering, en door thans zittende ministers wel of niet geschreven zouden zijn, die ook niet meer herinnerd kunnen worden en dan weer wel, over een maatregel die in geen enkel partijprogramma ooit heeft gestaan en dus nooit aan de kiezer is voorgelegd en tenslotte een maatregel die de belastingbetaler heel veel geld lijkt te kosten. Maar ook daar zijn de meningen over verdeeld.

Lost in Translation

Het is een overduidelijk geval van Lost in translation. We spreken over het afschaffen van de dividend-belasting voor bedrijven door deze coalitie en dus regering. Dat was al een moment dat de democratie ‘op zwart’ ging voor de kiezer. Een maatregel uit de hoge hoed van bestuurders. Maar het debat vorige week over de totstandkoming van dit besluit kleurde het publieke canvas van de democratie volledig zwart. Het licht ging bij vele burgers even uit. Bij mij in ieder geval zeker wel. Als dit als ooit als kunst wordt beschouwd, dan is hier het verhaal erachter. Een eigen impressionistisch werk, in alle bescheidenheid.

Bambi

Gekozen is voor grafiet*, omdat naast de ervaren donkerte, het ook een metafoor is voor al dat geschrijf en geprint van de vele stapels memo’s over dit onderwerp. Hier staat de kiezer toch echt even in het donkere bos, alleen. Verlaten door hen door wie zij worden vertegenwoordigd. Door de vele bomen is het bos op dit dossier niet meer te zien. Het is het ultieme Bambi-gevoel. De relatief stille trom waarmee het na een jaar soebatten het ‘ongedaan’ is gemaakt, omdat Unilever anders besloot dan verwacht, maakt het gevoel er niet minder om. Ik kan er nog steeds niet over uit dat zo’n plan kan ontstaan, als het in geen enkel partijprogramma heeft gestaan. Dat is het eigenlijk een soort einde van de democratie in haar zuiverste vorm. Bambi dus.

*Pantone ^®