Vandaag was ik in de beslotenheid van dit mistige landschap. Wandelend met neef Walter. De ‘Halsterse Dijk’, een monument op zichzelf. Het gebied veranderde van het zoute getijdendeel van de Zeeuwse Delta in een zoetwatergebied. De Deltawerken spreken de taal van de vooruitgang en van veiligheid. De werken waren zo nodig na de overstroming van 1953.

Veel herinneringen liggen besloten in de harten van hen die ook hier hun geliefden verloren. Die verliezen zijn ingebed in de cultuur van de gemeenschap waar ik ben opgegroeid. De lijnen van oneindigheid tonen zich, wederom, op dit moment. Het is de dijk van oneindigheid.

Hier zie ik mijzelf ook weer met mijn moeder, samen genietend van de plek, van het ravotten in het zoute zeewater. Het zoute water maakte het zwemmen lichter. Mijn vader wist als docent wis- en natuurkunde uit te leggen hoe dit allemaal werkt.

Nu bedekt het mistige landschap de warme zomerdagen van weleer. Die verre vreugde is in deze vrieskou nauwelijks voelbaar. Maar het is er nog. Ik geniet nog steeds van de moederlijke warmte en geborgenheid. Zij was de getrainde zwemster, onverschrokken en dapper. Mijn heldin. Één met de zee, met alle respect voor het leven, dat zich hier afspeelde. Hier ligt de geboorte van mijn respect voor de natuur. Oneindige herinneringen. Het is de dijk van oneindigheid.